1. Partyzant

"Rano było nas tróje, wieczorem zostałem już sam

Lecz dalej muszę iść. Granice są mym więzieniem."

L. Cohen - The Partisan

"Słońce zaczęło zachodzić. Na skraju rozległej, martwej pustyni panowała całkowita cisza."

C.S. Lewis - Koń i Jego Chłopiec

Cienisty Las, około dwóch tygodni po opuszczeniu stada

     Pierwszy raz spotkał go na leśnej polanie. Jednej z tych utkanych wiosną polan, gdzie dzwonki rosły tak gęsto, że ich targane wiatrem kielichy grały niczym dzwony na poranną mszę. Siedział na niej samotnie i zdawał się liczyć coś po cichu, choć jego usta mogły równie dobrze wypowiadać bezdźwięcznie jakąś modlitwę. Właśnie ta wytrwałość osłoniętego białą tkaniną rosomaka skłoniła Leonarda do starannego doboru słów.

   -Ojcze? Którędy do najbliższego źródła?- Wychrapał przez wysuszony z odwodnienia nos i przystanął z boku, starając się opanować dygotanie swych patykowatych kończyn. Nieznajomy przerwał swoją mantrę i powolnym ruchem podniósł głowę. Gdy spojrzenie jego i młodego wilka spotkało się, intruz zaczerpnął głęboko powietrza, by powstrzymać się przed krzykiem.

Rosomak nie miał lewego oka. Jego miejsce zajmowała długa blizna, szpecąca jednolicie brązowe futro. Kiedy dostrzegł minę młodego wilczura, uśmiechnął się cierpko i oblizał potężne szczęki, obnażając przy tym zęby równie białe co jego fartuch.

   -To zależy jakiego źródła szukasz, malcu.- Odpowiedział prosto, głosem który pomimo obco brzmiącego akcentu zdradził, że sam kiedyś był ojcem. Młodzian poczuł się wtedy nieco lepiej i nieśmiało przestąpił jeszcze kilka kroków. Wilczek o patykowatych nogach zachwiał się przez moment, a na jego pysku pojawił się smutek, po części wywołany współczuciem dla rozmówcy, a po części własną niedolą. Dopiero teraz zdał sobie sprawę z tego, że tutejszy gospodarz jest raczej pokutny niż straszny.

   -Potrzebuję wody.- Odparł z trudem Leonard i westchnął ciężko, po raz kolejny w przeciągu kilku dni żałując swej szaleńczej wyprawy. Miał przecież dopiero rok! Owszem, ta  eskapada była dla niego konieczna, bo przecież musiał zapomnieć o pewnych rzeczach i znaleźć Samego Siebie niczym ci bohaterowie starych pieśni. Nie zmieniało to faktu, że właściwie wciąż nie przestał być szczenięciem. A dokładniej szczenięciem wychowanym jako książę w dobrze prosperującym stadzie. Teraz z ciężarem prawdziwego życia na barkach ledwo parł naprzód i łzy cisnęły się niemiłosiernie do oczu. Do tej pory nie uronił jednak żadnej. Pamiętał też o straconej muzie za każdym razem kiedy mijał stokrotki.

   -Potrzebujesz kropli, malcu. -Rosomak w międzyczasie wstał z ziemi i otrzepał swą dziwaczną szatę, w której teraz Leonard rozpoznał wykrochmaloną skórę. - A znajdziesz ją dość niedaleko stąd. Idź na wschód.- Poprawiwszy wypowiedź Leonarda, stwór ruszył swe potężne ciało w przeciwnym kierunku do tego, który nakazał wilczurowi. Najwyraźniej nie zamierzał kontynuować tej rozmowy, zbyt zajęty borykaniem się z własnym żywotem. Odszedł już spory kawałek drogi nim zatrzymał się nagle, jak gdyby zwątpił na chwilę i zerknął w stronę Leonarda. -Nic tak nie wywołuje kropli jak ziarna piasku.- Mruknął cicho, bardziej do siebie niż do malca. -Krople... Nie, na to było inne słowo. Łzy, on potrzebuje łez.- Dodał jeszcze sam do siebie i odetchnął z takim trudem, jakby na jego piersi leżał ciężki kamień. Był jednak zbyt daleko by nieproporcjonalne uszy małego księcia mogły go usłyszeć.

     Leonid tymczasem został sam na polanie, wsłuchując się w nawoływanie poruszonych przez rosomaka dzwonków. Poganiały go i dobrze o tym wiedział. Najważniejszym było znaleźć wodę i nawet jeśli osobliwy tubylec nie zdawał się zbyt rozmowny, to młodzian musiał mu zaufać. Zmuszając się do dalszego nieporadnego marszu, pokonywał kolejne jardy dzielące go od zaspokojenia pragnienia.

     Oboje byli jednak pewni, że ich ścieżki jeszcze się spotkają.

* * *

     Nim zapadł zmrok tego samego dnia kiedy spotkał okaleczonego rosomaka, Leonard zboczył z trasy, którą miał sobie wskazaną. Wystarczył mały konik polny przemykający chyżo pomiędzy drzewami, by podrostek odnalazł w sobie siłę na śmiech i kilka godzin chulanki. Podążając za tą wiosenną kawalerią, udał się dużo dalej na północ, niż sugerował Rosomak i kiedy ponownie przypomniał sobie o głodzie i pragnieniu, nogi uginały się pod nim i żądały snu. Posłuchał więc swego wątłego wciąż ciałka i tak dotrwał do kolejnego świtu.

    Dzień powitał już bez większej nadziei. Gdyby nie był wystarczająco mądry, by wiedzieć, że płacząc pozbędzie się ostatnich zasobów wody z organizmu, pewnie w ten sposób by je wykorzystał, jednak wewnętrzna duma i poczucie dopełnienia misji nie pozwolały mu błagać o pomoc lub użyć ostatków siły by zawrócić. Nie nauczył się też jeszcze tego, że bez wody i posiłku mógł przetrwać dużo dłużej niż półtorej dnia. Takim sposobem wygnany przez samego siebie książę spojrzał ku wschodzącemu słońcu i chwiejnym krokiem udał się mu naprzeciw.

     Choć jego sytuacja wcale nie wydawała się najlepsza, uparty młody wilk nie marnował czasu brakiem myśli. Postanowił sobie, że jeśli znajdzie wodę, o której mówił Rosomak (do czasu kiedy nie poznał jego imienia zawsze myślał o nim jako Rosomaku przez duże "R"), ruszy dalej w kierunku, który wskazał mu ów mało rozmowny przewodnik. Dotrze dalej niż ktokolwiek inny i znajdzie Samego Siebie, niczym bohaterowie jego ulubionych pieśni. Pozna świat niczym swój własny ogon i pewnego dnia powróci do swego domu, czyniąc rodzinę dumną i być może przyprowadzi ze sobą nie Stokrotkę, a prawdziwą Lilię, która zostanie jego muzą. Dziecięca naiwność doprawdy nie ma granic.

     Tymczasem łapy opuściły delikatne podłoże mchu i opadłych liści, i napotkały na coś szorstkiego, ustępującego pod łapami i przede wszystkim - nieprzyjemnie ciepłego. Dopiero wtedy wytrącony z głębokiego zamyślenia podrostek spojrzał przed siebie i ze zdziwieniem stwierdził, że musi zmrużyć oczy. Drzewa musiały przerzedzić się już jakiś czas temu, on jednak tego nie dostrzegł. Teraz znajdował się w miejscu pomiędzy dwoma światami. Za nim stał zbesztany wiatrem i pozbawiony cienia zagajnik. Przed nim, upojone ostrym blaskiem światła, rozciągało się może piasku. Tu i ówdzie większe bruzdy zaznaczały nieruchome fale, które ciągnęły się aż po kraniec horyzontu. Leonard dopiero teraz zrozumiał, że znajduje się na "półwyspie" stworzonym przez wąski pas lasu, który graniczył z siłą, której sama natura nie umiała do końca ujarzmić. Stał samotnie na skraju pustyni.

Powietrze jest sprzymierzeńcem życia - jego brak jest gwarancją najszybszej śmierci. Jednak kiedy znajdziesz się na pograniczu innego świata, świata rządzonego przez żółte bezkresy piasków, powietrze może okazać się równie niebezpieczne, co pozbawione go tonie oceanu. Wystarczy bowiem zderzenie dwóch frontów, mocniejszy powiew wiatru i znajdujesz się w środku burzy, przed którą nie ma ucieczki. Tego dnia nie było burzy. Jedynie delikatny wiatr głaskał wysokie sklepienia sosen i gnał nad wydmy tylko po to, by unieść ze sobą jedno ziarnko piasku. Odpędzony ze wschodu tchnieniem Lwa zabrał je z powrotem na skraj lasu i umieścił w kąciu oka małego wilka o nieproporcjonalnie długich łapach.

     Leonard stał dłuższą chwilę ze zwątpieniem przyglądając się miejscu, w którym się znalazł. To było zwyczajnie niemożliwe, musiał zbłądzić poprzedniego dnia, kiedy pogonił za konikiem polnym, zamiast udać się prosto na wschód. Jeśli tak było, niedaleko stąd musiał znajdować się akwen wodny! Ukryty gdzieś tuż za granicą drzew... Przecież... Przecież Rosomak nie mógł go wysłać na pustynię świadomie. Tutaj czekała go tylko pewna śmierć.

     Dopiero wtedy zrozumiał błędność swoich dotychczasowych myśli. Opuszczając dom wcale nie szukał Samego Siebie. Nie wyruszył, by zapomnieć o tej, którą kochał, ani po to, by pozbyć się tego okropnego perkusisty w swojej głowie. Wyruszył po to, by udowodnić samemu sobie, że jest kimś więcej. I właśnie teraz dostrzegł, że tak naprawdę był nikim. Znalazł się wycieńczony i pozbawiony szans na pokonanie drogi powrotnej, na brzegu siły, z którą nie mógł się zmierzyć i cały jego dotychczacowy świat runął. Rosomak się nie mylił - wystarczyła do tego jedna kropla. Bowiem właśnie w tej chwili samotne ziarnko piasku znalazło swoją drogę do kącika oka Leonarda i młody wilk już dłużej nie ukrywał łez.

***

Młody Książę pewnego dnia postanawia wyruszyć na poszukiwania "Samego Siebie, Muzy i wszystkiego, co mają bohaterowie starych pieśni". Nie mogąc pogodzić się z faktem, że życie w stadzie nie zawsze kręci się wokół niego, idzie w ślad za rodzeństwem i postanawia spróbować swego szczęścia gdzie indziej. Szybko przekonuje się jednak, że poza stadem czekają na niego różne niebezpieczeństwa, a Rosomak może nie być osobą godną zaufania.

Część Druga: Zielona Góra

EDIT: Szykuje się dla mnie dłuuuuuga podróż z duuuuużą ilością pogniecionego papieru i plam z atramentu. Dlatego proszę - czytacie, krytykujcie i doradźcie mi jaką drogą poprowadzić Leosia teraz, kiedy nie wszystko jest jeszcze jasne w mojej głowie.